De Witte Mantel

Ik probeerde om de A van Aankomst opnieuw toe te passen en te luisteren naar wat de Heer tegen mij wilde zeggen op dat moment. En het woord doop was het woord dat kwam. Huh, waarom nu? Waarom het woord doop. En hoe meer ik het weg wilde drukken, hoe harder het woord terugkwam. Moet ik me dan toch laten dopen? Ik vroeg mij af of dit dan God is die tegen mij spreekt of dat dit zomaar een gedachte is die kwam en waar ik niet per se iets mee hoef. Feit blijft dat het een bepaalde weerstand oproept als ik hierover na ga (moet) denken. En ergens weet ik dat alleen dát al een teken is.

Gedurende die dag gebeurden er steeds dingen waardoor de dag eigenlijk helemaal niet fijn was. Alle omstandigheden waren er voor een mooie dag, maar de manier waarop ik hierop reageerde maakte dat ik aan het eind van de dag geen positief gevoel had.

Ik vroeg me af waarom ik deed zoals ik deed en waarom ik me zo vervelend kon voelen op zo’n prachtige dag? Wat kan Gods bedoeling hiermee zijn? Zo heeft Hij de dag niet bedoeld toch?

En ineens besefte ik me dat God me hiermee iets wilde vertellen.

Dat maakt de cirkel van vandaag weer rond: Ik denk weer aan het moment dat ik bijna terug was van mijn wandeling en ik het woord doop in mijn hoofd opkwam.

Is dat dan wat mijn volgende stap is? Weer voel ik de weerstand. Is dát wat vandaag maakte dat ik me zo tegen alle liefde en verbinding verzette? Was er misschien gewoon een soort van geestelijke strijd gaande waar ik geen idee van had, maar wat wel beïnvloedde hoe ik mij gedroeg? Het lijkt ineens logisch en verklaarbaar. En als dit het product, het resultaat is van het rotgevoel van vandaag, dan kan het toch wel Gods bedoeling zijn geweest om me door dit alles heen te laten gaan vandaag. Ik probeer heel voorzichtig de gedachte toe te laten om gewoon eens naar een doopinformatieavond te gaan. Dat alleen al vind ik enorm spannend, maar zo’n avond bezoeken is vrijblijvend en verplicht mij nog steeds helemaal niets. Ik kan toch gaan en voelen wat er komt?

Als ik dit even laat bezinken en probeer de weerstand even aan de kant te zetten en verder te kijken, merk ik dat ik het gewoon heel spannend vind. Ik heb heel wat jaar geleden belijdenis gedaan. In die periode voelde ik God heel dichtbij en beloofde ik dat ik dat nooit meer los wilde laten en dat ik uit de gevarenzone zou blijven. Dat is mislukt. Erg mislukt. Tot 2 keer toe heb ik hierin gefaald. Heb ik me zo vastgeklampt aan mijn eigen ‘koninkrijkje’ en mijn eigen zekerheden. Dit maakt (deels) dat ik de doop niet durf, want wat als ik weer faal? En dan zijn er nog tal van argumenten om het maar niet te doen.

En toch kan ik op 7 november gewoon naar de doop informatieavond gaan. Het hoeft ook niet gelijk de eerstvolgende doopdienst. Ik mag ook even tijd nemen om te wennen aan het idee en te voelen wanneer het moment daar is.

Toen ik dit alles uitschreef kwam er nog een klein stukje van de puzzel dat die dag tot een geheel van Gods plan maakte. Tot 3 keer toe werd in de mededelingen de verkeerde datum van de doopdienst genoemd. Dit wist ik omdat de mededelingen waren uitgewerkt in de Serviceapp. Tijdens de dienst vond ik het vooral grappig, omdat het een hele komische situatie was. Maar was ook dit een manier van God om me nog even extra duidelijk te maken dat die informatieavond georganiseerd zou worden?

Goed, ik ben dus op 7 november gegaan. Een onzichtbare kracht wilde mij thuishouden, maar ik heb mezelf de auto in gesleept en ik ben ernaartoe gegaan. Ik wist ergens, dat ik de bevestiging zou gaan vinden die nodig was om mijn besluit te nemen. Hetzij nu bij de eerstvolgende doopdienst, hetzij bij op een later moment. En dit klopte. Het was een mooie avond en ik heb vol bewondering ook geluisterd naar de verhalen van de andere mensen die aanwezig waren. Ik wist al dat Anne Rein er niet bij zou kunnen zijn de 17^e en ik wilde ook meer tijd nemen voor mezelf om echt volledig rust te vinden in het idee dat ik me zou laten dopen. Dat ik echt heel bewust die keuze zou maken, vanuit de volle overtuiging en niet met nog ergens twijfel of angst. Ook wilde ik een mooi uitgewerkte getuigenis in elkaar zetten en dat komt niet op afroep, maar dat moet ontstaan. Dus mijn antwoord voor 17 november op het laten dopen was: Nog niet, maar het gaat wel komen.

Hierop lieten Anne en Wilfred weten dat ik maar een berichtje hoefde te sturen en ik kon zo aansluiten, ook als het al na 8 november (de sluitingsdatum van de aanmelding) was geweest.

Die woorden hebben me toch niet helemaal losgelaten. Maar ik bleef erbij dat ik Anne Rein en ook de andere familieleden er graag bij wilde hebben, dus ik bleef bij mijn beslissing. Wel wilde ik graag naar de doopdienst, om de andere dopelingen te bemoedigen. Ik wist dat Tia, mijn vriendin oppasdienst had bij de kleintjes, waardoor ik wel met mijn nichtje naar de kerk durfde.

Ik stond vroeg op vanochtend om te zorgen dat ik op tijd met haar in de kerk zou zijn. Zoals ik in mijn vorige stukje schreef, was er intern veel strijd gaande deze week. Toen ik vanochtend opstond voelde ik zoveel walging en negativiteit over mezelf en wie ik ben, dat ik zo wanhopig graag wilde durven loslaten wat me dit gevoel en deze gedachten oplevert. En dat kan ik niet alleen. Deze strijd is niet te strijden op eigen kracht. Ik mag het in Gods handen leggen. En dat was het moment dat ik wist: Er is maar een manier om daar écht in volle overgave gehoor aan te geven. Ik móet me laten dopen. Nog een halfuur heb ik hiermee in mijn hoofd rondgelopen. Met tranen over de wangen heb ik ontbeten, deels uit onmacht en wanhoop en het verdriet wat hiermee omhoogkomt, deels uit angst om wat ik moet gaan doen en deels uit dankbaarheid dat er een weg is die ik kan gaan om hieruit te komen àls ik ga doen wat God van mij vraagt.

Dus ik sta op, ik stuur Anne de korte versie van wat ik op mijn hart heb en of er toch op dit allerlaatste moment nog mogelijkheid is. En zijn reactie is: Er is ruimte!

Anne Rein is er niet bij, ik heb mijn nichtje voor wie ik mij verantwoordelijk voel, ik heb geen familie en vrienden ingelicht, allemaal redenen om het niet te doen. Maar dit is tussen God en mij en dat is wat telt. Soms heeft God zijn eigen plannen en dat mogen wij als mensen accepteren en omarmen.

Ik maak mijn nichtje wakker en ze is zo lief, alles verloopt soepel en we zijn ruim voor aanvang in de kerk. Tia past op haar tijdens de dienst en ik kan de zorg om mijn nichtje even helemaal loslaten. Hoewel Tia het liefst bij de doop aanwezig had willen zijn als vriendin, stelt zij zichzelf in dienst van God, op te passen, om Hem Zijn weg met mij te laten gaan. Anne Rein kan erbij zijn doordat een betrokken gemeentelid eraan denkt om hem te videobellen. Het is goed en het is bijzonder.

Mijn getuigenis kwam niet vanaf een perfect voorbereid A4tje (had gezien dit hele verhaal waarschijnlijk ook niet op een A4 gepast als ik het had voorbereid 😂), maar het kwam uit mijn hart.

Na de dienst kwam er een stortvloed aan lieve en warme woorden. Om kippenvel van te krijgen. Ondertussen speelde mijn tantegevoel in mijn binnenste op. Ik sta hier handen te schudden en te ontvangen, waar ik heel graag de tijd voor neem, maar hoe is het met mijn lieve meisje?

Nou die kwam dolblij en met 2 nieuwe vrienden naar me toe met Tia en Jesse die fantastisch op haar hebben gepast.

Dit is een prachtige dag geweest met veel bovennatuurlijke machten en invloeden, maar bovenal met enorm veel liefde.

De tekst van het lied op de terugweg in de auto raakte mij zo omdat het precies vertelde wat ik voelde diep in mijn hart: